Een stedentrip naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Het is niet het eerste waar je aan denkt bij een citytrip. Toegegeven, ook ik moest eerst opzoeken waar deze plaats ligt. Maar in combinatie met een bezoek aan Buenos Aires helemaal niet zo onlogisch.

Uruguay is een klein land in Zuid-Amerika dat ligt ingeklemd tussen het veel grotere Argentinië en Brazilië. Het enige dat in me opkomt bij het horen van Uruguay is dat ze een vrij goed nationaal voetbalteam hebben, dat op het laatste WK in Zuid-Afrika nog door Nederland in de halve finale werd verslagen. Maar daar houdt mijn kennis over dit land met slechts 3,5 miljoen inwoners ook wel op. Een reis naar Argentinië biedt me de mogelijkheid om daar met een tweedaagse stedentrip verandering in te brengen.

Het enige dat Buenos Aires in Argentinië van Montevideo in Uruguay scheidt is een brede rivier. Dat klinkt overigens dichterbij dan het is, want de Río de la Plata is de breedste rivier ter wereld. Vanuit Buenos Aires zijn verschillende verbindingen naar de andere kant mogelijk. Wij kiezen voor één van de snelste opties: een drie uur durende bootreis met een snelle boot van Buquebus.

Grootste vleeseters ter wereld

Het is half september, het einde van de winter in Uruguay, en dus hoeven we niet te rekenen op 30 graden, maar nog altijd kan het deze periode gemakkelijk 20 graden worden. Helaas hebben wij minder geluk. Sterker nog, het lijkt alsof er een orkaan over de stad raast. Slagregens en harde windstoten verwelkomen ons als we de bootterminal uitlopen. De eerste van de twee paraplu’s kunnen we na een kleine honderd meter dan ook al weggooien. We laten ons humeur er niet door verpesten en doen wat de Uruguayanen niet doen, het weer trotseren. We hebben immers maar twee dagen. En dus lopen we vanuit de haven door verlaten straten richting Mercado del Puerto (de havenmarkt). Daar leer ik direct het tweede feitje over het land: de Uruguayanen zijn de grootste vleeseters ter wereld. De mensen eten niet één keer per dag warm, maar twee keer en daarbij verorberen ze het liefst zo veel mogelijk vlees. Dat komt tot uiting in deze oude markthal, die is omgeturnd tot reusachtige eetschuur waar je op open vuur je gewenste stuk vlees mag uitkiezen.

Na een groot stuk biefstuk en chorizo kunnen we er weer even tegenaan. We kiezen ervoor om naar het gratis Museo Histórico Nacional te gaan om zo wat meer van het land te weten te komen. Dit museum bevindt zich in het prachtige Casa Rivera. We lijken de enige bezoekers te zijn en als een schuilende politieagent hoort dat er Nederlanders op bezoek zijn werpt hij zich op als onze persoonlijke gids. “The son of my sister lives in Den Helder. Please, let me show you our beautiful history.” Hoewel we eigenlijk het hele museum al gezien hebben geven we ons over en stappen we een uur en een geschiedenisles later weer de regen in. We geven ons al snel gewonnen. De wind neemt gevaarlijke vormen aan en we besluiten vroeg het hotel op te zoeken.

‘Montevideo wordt het nieuwe Amsterdam’

De volgende dag is de wind gelukkig gaan liggen. De paar druppels regen die nog vallen deren ons niet en dus stappen we al vroeg in de taxi naar Estadio Centenario. Dit oude voetbalstadion aan de rand van het centrum is gebouwd voor de eerste wereldkampioenschappen voetbal in 1930 en veel lijkt er sinds die tijd niet te zijn veranderd. In het Museo del Fútbol, dat zich in het stadion bevindt, valt onze lange blonde verschijning wederom op. Een medewerker is benieuwd waar we vandaan komen. “Duitsland? Oh, Nederland!” Na de nodige lofuitingen over Luis Suarez en het Nederlands voetbal wil hij graag weten wat wij ervan vinden dat Montevideo het nieuwe Amsterdam wordt. Hij legt ons uit dat softdrugs gelegaliseerd is en dat de overheid zelfs een stapje verder gaat door zelf wiet te gaan kweken om zo toeristen te trekken.

Op de terugweg naar het centrum begint het zowaar op te klaren. Gelukkig, toch nog een paar droge uurtjes in Montevideo en de hele stad lijkt uit haar schuilkelders te komen. We bezoeken Plaza Matriz en Teatro Solís voordat we een blik werpen op het paradepaardje van de stad en het land: Plaza Independencia. Het mooiste gebouw aan het plein is het 26-verdiepingen hoge Palacio Salvo, het hoogste gebouw van Zuid-Amerika toen het werd opgeleverd in 1927. Onder het plein bevindt zich het Mausoleo de Artigas, het mausoleum van de onafhankelijkheidsheld van Uruguay. Een donkere, ietwat griezelige ruimte waar twee bewakers 24 uur per dag de wacht houden.

We sluiten onze stedentrip af in Ciudad Vieja. In dit oude deel van de stad, waar veel gekleurde oude koloniale gebouwen staan heb je niet het gevoel in een stad met een miljoen inwoners te staan. Het geeft Montevideo zelfs een dorps karakter. Jammer dat veel gebouwen hier leeg staan.

Na een laatste biefstuk in één van de vele restaurants keren we terug in de haven, waar onze boot ons weer naar Buenos Aires zal brengen. Ondanks het slechte weer kunnen we terugkijken op twee leuke dagen in een bijzondere, niet alledaagse stad. En ik weet nu dat het land meer te bieden heeft dan alleen een goed voetbalelftal!